جشن حضور

صدایم کن، ای اشتیاق بی انتها، ای ایستاده بر فراز زمان که رهگذری خسته ام، در بیابانی بی آب، تفتیده در آفتاب و تو تک درخت صحرایی، با سایبانی گسترده و آبی روان، مرا سوی خویش بخوان، ای رویش بهار در هجوم خزان، که درمانده ام در چالش های زندگی و همهمه هایی که نام مرا فریاد می زنند و تو برتر از هر صدای آشنا و دلنشینی، با طنین گرم هدایت مرا از یاد مبر که می سوزم در آتشی که خود برافروخته ام و تنها تو می توانی،خنکای سرود ابراهیم را در گوش آتش بخوانی مرا بخوان در خوش ترین خاطره ایام...در جشن حضور